Het door jagers ophangen van trofeeën in de vorm van reeën- en hertenschedels is een eeuwenlange traditie.

Ze lijken erg op elkaar en onderscheiden zich alleen door het gebit en de grootte van het gewei.

De trofeeën krijgen geen namen, maar slechts een nummer, het zogenaamde uniek genummerd wildmerk.

Door mijn dagelijkse wandeling in het bos, direct gelegen aan mijn huis, zie ik dagelijks reeën en zijn ze voor mij meer dan een nummer. Ze zijn minimaal vader, moeder en kind geweest en hebben vast avonturen beleefd. Er zullen schichtige en dominante dieren geweest zijn, achterna gezeten zijn door honden, ontdekt door mensen, knabbelend aan verse takjes, springen door velden en bossen en uiteindelijk hun geliefden doodgeschoten zien worden. 
Kortom, ik wilde ze een eigen identiteit geven en liet me inspireren door de vorm van de schedel en stand van de geweitjes, door diverse materialen en actualiteiten.

The hanging of trophies in the form of deer and stag skulls by hunters is a centuries-old tradition. They bear a striking resemblance to each other, differing only in their dental structure and the size of their antlers. These trophies are not given names, but are instead assigned a unique identification number, known as a game tag.

Through my daily walks in the forest, located right next to my house, I see deer on a regular basis. To me, they are more than just a number. They have likely been parents and offspring, and have surely experienced their fair share of adventures. There must have been skittish and dominant animals, chased by dogs, discovered by humans, nibbling on fresh twigs, leaping through fields and forests, only to witness their loved ones being shot dead.

In essence, I wanted to give them their own individual identities, drawing inspiration from the shape of their skulls and the position of their antlers, as well as various materials and current events.

La pendaison de trophées sous la forme de crânes de cerfs et de cerfs est une tradition séculaire chez les chasseurs. Ils se ressemblent beaucoup et se distinguent uniquement par leur dentition et la taille de leurs bois. Les trophées ne reçoivent pas de noms, mais seulement un numéro, appelé "marque unique de gibier numérotée".

Grâce à mes promenades quotidiennes dans la forêt, située juste à côté de ma maison, je vois des cerfs tous les jours. Pour moi, ils sont bien plus qu'un simple numéro. Ils ont probablement été des parents et des enfants, et ont certainement vécu des aventures. Il y a dû avoir des animaux craintifs et dominants, poursuivis par des chiens, découverts par des humains, grignotant des branches fraîches, sautant à travers champs et forêts, pour finalement assister à la mort de leurs êtres chers, abattus.

En somme, je voulais leur donner leur propre identité, en m'inspirant de la forme de leur crâne et de la position de leurs bois, ainsi que de divers matériaux et événements actuels.